ما هر دو با تفاوت ژنتیک مان، حامل کروموزوم های رنج بودیم. یاخته های مانده از دردی که نه سرش پیدا بود نه تهش، اما تکثیر شده بود در جان مان. و هیچ آزمایشگاهی نمی شناختش جز خودمان. من در ایران و او در پاکستان. 

ص ۹۶

کور سرخی