معلم تمام وقت

ستاره های روشن یکی یکی از قاب پنجره رفتند. دلم نمی خواهد مدرسه ها شروع شوند. من همین بی برنامه گی و معلم پاره وقت بودن را دوست دارم نه تمام وقت. دیروز که به خانه ه رفتم می دانستم مامان ه از دستم خوشحال نیست. مثل قبل نیست. چون تمام برنامه هایش برای جلسات کاریش بهم ریخته ، به خاطر اینکه کلاسهای من جابه جا شده . می خواستم باهاش حرف بزنم  چون مثل دو تا دوست شده ایم تقریبا. می خواستم از شرایطم بگویم از وضعیتم. وقتی کارهایش تمام شد و آمد به آشپزخانه و ه سوار دوچرخه اش بود و بیخیال شعر می خواندیم و توی دلم هی می گفتم بگم بگم، بالاخره برایش گفتم. این روزها برایم شفاف نیست. کلاسهای مدرسه ها مشخص نشده و هنوز گیج و گمم. دلم می خواهد هر ساعتی که می توانم بیایم اینجا. همه ازم توقع شنیدن جواب مثبت دارند. من وقت کم می آورم. روزهای شنبه و پنج شنبه می خواهم تعطیل باشم و کلاس نداشته باشم. اما نمی شود. از همه طرف ازم کلاس می خواهند . و من یک نفر آدم چطور می توانم همه را راضی نگه دارم؟ گفتم مشاور بهم گفته کارت را کمتر کن و هر شب به خانه برگرد. اینطوری اصلا نمی توانم . اگر هر روز تا هفت شب کلاس داشته باشم که نمی شود. کلاسهایم را قاطی می کنم با اینکه هر بار نوشته ام کی و کجاست. این یعنی اینکه من دیگر آن معلم جوان سابق نیستم. با اینکه الان اوج کارم است و بهترین روزهای معلمیم است، اما خب من هم آدمم و توانایی هایم محدود است. با اینکه بیشتر از ده سال می شود معلم  جاهای متفاوتی بوده ام . من از وقتی دانشجو شدم معلم بوده ام، و همه چیز درس داده ام، زبان، ریاضی، سفال، و حالا مهمترین بخش کاریم بچه ها زیر هفت سال است. انگار داشتم باهاش درد و دل می کردم و او هم گوش می داد و تایید می کرد که باید حواسم به خودم و آرامشم باشد. به زندگیم. و خب ممکن است عده ای هم ناراحت شوند. منتظرم که روزهای پیش رو برایم روشنتر شوند. کلاسهای آنلاین فقط غذاب و دردسر است و مجبورم حداقل چندتایی قبول کنم. و گرنه این روزها هم بالاخره می گذرد. البته با دلتنگی زیاد. و نوشتن. من فقط می خوانم و می نویسم.