شین در تمام مدت دی ماه پارسال تا الان سعید را پنهان کرده بوده. 

امروز وقتی با بچه ها می خندیدیم و مثلا زنگ تفریحمان بود، میوه ها را خورد کرده بودم و نانا دهانش پر از هلو بود و لالا هم روی مبل پشتک می زد و نمی آمد میوه بخورد. بعد پرسید مامانم کجا رفت؟ گفتم رفته بابایی را ببینه، زود برمیگرده. نانا خندید و گفت بابایی مریضه. گفتم داره خوب میشه. 

بعد چند تا تکه هلو را هل دادم زیر دندانهای کوچکش. من از دی ماه مثل یک رودخانه باریک که در دل یک کوه سنگی سخت برای خودش راه باز می کند در دل بچه ها نفوذ کردم. اگر بخواهم روز اول را بنویسم، چیزی است عجیب و وباورنکردنی که این بچه ها اصلا به حرفم گوش نمی دادند و واقعا دوستم نداشتند. اما حالا هر روز که می روم لالا می گوید ناهار با ما می خوری؟  یا نانا می گوید ناهار بمون. یا چرا دخترک را نیاورده ای؟! 

من در کرونا روزهای عجیبی را در خانه های مردم گذراندم. باورم نمی شود! قرار شد موقع قرنطینه هیچ کس، با هیچ کس دیگر در ارتباط نباشد اما من آشنایان تازه ای پیدا کردم که با هم درباره مسائل روز و بچه ها حرف می زنیم. 

نانا یکهو وسط له شدن هلوها همینطور که آبشان از چانه کوچکش سرازیر میشد و من با دستمال چانه اش را پاک  می کردم مدل  پرستارها که عرق دکترها را موقع عمل می گیرند .غش کرده  از خنده  و می گوید : سعید هم هست. بعد من پرسیدم سعید داداش مامانی است؟ لالا گفت نه . گفتم پس دایی شماهاست؟ 

لالا گفت اون نمی تونه کارهاشو خودش انجام بده. و نانا گفت یکبار موهای من را می کشید و ول نمی کرد. 

بعد یاد روزی افتادم که مَنو(خانمی که هر روز اینجاست تا کارهای خانه را انجام بدهد) برایم تعریف کرده که شین ، روزهایی پیش او می ماند. کارهایش را انجام می دهد. از خانم صاد شنیده بودم که شین خیلی تنهاست و خواهر و برادر ندارد. اما سعید را آن روز مَنو کمی برایم تعریف کرد که روی ویلچر می نشیند و سنش بالا رفته و حالا نگهداریش سخت شده است. 

همه روزهایی که من می آمدم اینجا، شین پدرش را به دکتر می برده برای تشخیص سرطان، آن روز که جلوی اتاق لالا ایستاده بود و اشکهایش را پاک می کرد و من بهش امید می دادم، یک غم دایمی در دلش بوده. برادری که بقول بچه ها نمی تواند کارهایش را خودش انجام بدهد. 

۱۴۰۰/۵/۱۵