موقع خوابیدنش خودش را آورد جلو و پرسید کی کلاسهایت تمام می شود؟ و من مثل تمام این ماه ها جواب سربالا داده ام یا مثلا الکی وعده داده ام به اول تابستان یا آخر شهریور یا چه می دانم گاهی هم عصبانی شده ام و گفته ام هر وقت کرونا تمام شود. وقتهایی که خیلی گیر می دهد و می پرسد. حالا امشب خیلی مهربان دستش را می کشد روی گونه ام و می گوید من نگران سلامتیت هستم، کمی استراحت کن، کمی به خودت برس، و همه اینها را آرام می گوید و خیلی مهربان. می گویم یکی از کلاسهای یکشنبه ام دو جلسه مانده، آن یکی سه جلسه مانده، و بقیه هم تقریبا آخر شهریور تمام می شود. هیچ کدام کلاسهایم را نمی داند کجاست همه را نزدیک و تقریبی گفته ام حتی میرداماد را نگفته ام، یا مثلا ولنجک را که از دی ماه سال پیش می روم گفته ام شهرک است. بیشترشان را نزدیک خانه می گویم تا بهانه نگیرد و کمتر بهم گیر بدهد و سوال کند. ساعتها را درست گفته ام و با روزها، اما چون هر روز می روم شب قبل ساعتها را و مکان تقریبی را ازم می پرسد و توی این ده سال آنقدر سر زنگهایش و تماسهای الکیش غر زده ام که دیگر بعد از ده سال، این را با تاکید می گویم که گاهی می بینی پنجاه و هشت بار بهم زنگ زده و جوابش را نداده ام، یا اگر اذیتم کرده ، موبایلم را خاموش کرده ام. ده سال طول کشیده که به این جا رسیده ام و فقط در پایان کلاسم زنگ می زندو می پرسد کجایی و سالمی و ماشین خوب است . می داند بد رانندگی می کنم، از بیست سالگی که نشسته ام پشت ماشین تا حالا می شود بیست سال و هر سال بدتر از سال بعد . حالم بد باشد با سرعت از لابه لای ماشینها می روم خوب باشم آرام می روم. یک بار فالم را خواندم که در تصادف ماشین میمیرم و همیشه می ترسم اما باز کارم را ادامه می دهم.

بهش نگفته ام وگرنه نمی گذارد رانندگی کنم. حالا روزهای شهریور برایم ارزش طلا را دارند، مثل زندانیی که قرار است برگردد زندان و مرخصیش تمام شود. اینکه کلاسهای مدرسه آنلاین باشد و من دخترک را حواله بدهم به مامان و خودم از خانه بزنم بیرون. که خانه نباشم، که خودم نباشم، که تنها نباشم، که فکر نکنم، که غم برنگردد، که بی پول نباشم. و خیلی چیزهای دیگر.

آرام گونه ام را بوسید و خوابید . به امیدی که بزودی کلاسهای من تمام می شود و من می مانم خانه و زن خانه می شوم.

۱۴۰۰/۶/۶