داستانم را به جایی رساندم، خودم تنهایی، باید باور کنم که تنها هستم موقع نوشتن. نوشتن لعنتی. که فقط کلمه و کلمه می زاید از این سلولهای خاکستری. کم مانده برای شاگردانم بنویسم، برای مامانها بنویسم، برای مسئول کلاسهایم، برای مدیر مدارس، برای همکارانم، برای عابرین پیاده خیابان که برایشان ترمز می زنم، برای ماشینهایی که برایم بوق می زنند که هی حواست کجاست؟ کم مانده برای گربه چشم نارنجی همسایه، برای ابرهای آسمان ، برای برف های نباریده بنویسم. 

کی می خواهم دست ازنوشتن بدارم؟