(۲)

نوشتی چند شبی است تا دیر وقت کتاب می خوانی در کنار پنجره باز . گاهی به ابرها و ستاره ها خیره می شوی و باز شروع می کنی به خواندن . بلند بلند کلمات را می گویی طوری که من بشنوم . گاهی وقتها هم گریه ات می گیرد اما تا بیاید اشکها صورتت را خیس کند باران باریده و باد قطره های باران را به صورتت پاشیده است . نوشتی باران آنقدر کم می بارد که حتی زمین خیس نمی شود ولی نمی دانی چرا پس از چند لحظه بوی خاک باران خورده فضای اتاقت را پر کرده . پیش خودت فکر می کنی من آمده ام و از پنجره کوچه را نگاه می کنی . هیچ کس نیست . اما تو من را نمی بینی که کنار تخت نشسته ام و تو را نگاه می کنم .صبح که برای دیگران تعریف می کنی خنده اشان می گیرد .
در این هوای گرم تابستانی مگر باران امکان دارد ؟ ما که چیزی نفهمیدیم !!
ولی من باور کردم که شبها باران می بارد .چون تو دلت می خواهد که باران ببارد .نوشتی دلتنگی و هیچ جوری نمی توانی دلتنگ نباشی . نمی توانی ببینی همه هستند جز من . نمی توانی بدون من باشی . می ترسی نتوانی ادامه دهی و از من خواستی کاری کنم .دلم می خواهد باور کنی که من همیشه و همه جا با تو هستم . وقتی خوابیده ای . بیداری یا نشسته ای کتاب می خوانی .زمانهایی که به من فکر نمی کنی .سرگرم کارهای روزانه ات هستی . من همراه تو با نفسهای تو در کنارت هستم . من همان سیبم که گاز می زنی .گنجشکی ام که صبح از خواب بیدارت می کند و بارانهای شبانه ام بر صورت تو ! من همیشه به یادت هستم حتی اگر هزاران سال نیز بگذرد . اینجا زمان و مکان مفهومی ندارد . می دانی هر گاه تو غمگین نباشی من راحتتر نزد تو خواهم بود . خوشحال باش و باز هم برایم بنویس .بنویس که قدرت داری با امید زندگی کنی . تا بالاخره روزی به من بپیوندی . باز هم از زیبایی های روزهای گرم تابستان بگو .از شعرهایی که می نویسی .از کتابهایی که می خوانی . بنویس که من را گم نکرده ای . من همین جا نزد توام .بنویس .از گلدان یاس بنویس که دیگر پشت پنجره اتاقت نیست . او را هم پیش شمعدانیها برده ای ؟