داستان همیشگی

چرا وقتی که آهنگ ای کاروان ای ساربان نامجو را می شنوم اشک توی چشمهایم حلقه می زند و یاد شما می افتم که برای هزارمین بار در درونم به مسلخ رفتید و همچون مسیح به صلیب کشیدمتان و زخمهایتان آنقدر عمیق بود که مُردید ، کشتمتان و شُدید همان تو ، تویی که دوستم ندارد ، که برایت اهمیت ندارم ، و برایم باز تمام شُدید ، چقدر دلم می خواست که کنارم بودید و دستم را از آنجا که آرنجتان خم می شود رد می کردم و به شما می چسبیدم اما مثل همیشه ها زدم و همه چیز را شکستم و از شما ، هیچ نماند به جز تو ، و جلوی اشکهایم را گرفتم وقتی می خواند : به یاد یاری خوشا قطره اشکی ...نازی آمده و کنارش علی نشسته ، حسنا هم هست و من چیزی کم ندارم .

قرار بود وقتی وان مَنز دریم یانی را می نوازد ، من هم متنی را که برایش نوشتم بخوانم اما او تنها نواخت بدون متنی که مدتها قبل نوشته بودم ، چه خوب اجرایش کرد و تنها یکبار .  

قرار نیست که تو همیشه باشی و من دوباره توی سر و کله خودم زدم که همان دخترک قبلی شوم . کسی که باید تنهایی روی پای خودش بایستد و به هیچ کس احتیاجی ندارد . شاد باشد و بماند و دلها را شاد کند .  

 که هستم من آن تک درختی که در پای طوفان نشسته ، همه شاخه های وجودش ز خشم طبیعت شکسته ، 

و چه سخت بود که دوباره برگردم به روزهای قبلیم ، فکر می کردم این بار همراهیم می کنی و یک راه عادی را مثل همه آدمهای معمولی با هم طی می کنیم اما آن هم انگار نمی شود .