beloved

مثل زنان حامله می مانم ، یکهو ویارم می گیرد ، ویار صدای تو ، یکهو دلم تنگ می شود در آستانه اتمام روزی که هم خنده داشت و هم گریه و همه احساس هایم با هم قاطی شده بود ، خشم و نفرت ، شاید کمی بطالت اما آخرش امیدواری مبهمی تو رگهایم دوید ، مثل همیشه نجات دهنده من تویی .سرم پر می شود از افلاطون و نیچه و کانت و ارسطو و حرف های تازه و کتابی که مدتها دنبالش بودم : لولیتا ،و هی تکرارش می کنم ، آهنگ قشنگی دارد و سه بار زبانم می خورد به کام بالا و خوشم می آید . 

تو می پرسی یعنی چه ؟ و من یک دنیا معنی دارم برایش که چطور برایت بگویم که یعنی دوستت دارم ، دوست دارم آنگونه من را دوست بداری که دیگر حسرتی در دلم نماند و صدای خسته ات را آرام می شنوم که کارهایم را تأئید می کنی ، می پرسی و سرک می کشی . خوشم می آید که هی از من بپرسی چه خبر و آخرش بپرسی یکهو به سرت زد که می خواهی صدایم را بشنوی ؟و من جوابی ندارم . من با تو حرف می زنم . دلم برای مریم تنگ شده و به تو می گویم با مامانش حرف زدم که خوب است که سرش شلوغ است که دلم برایش تنگ است و چقدر دور است اما چقدر به من نزدیک و عکس های من و مریم و نسترن را برایش فرستاده ، می داند که موفق خواهم شد و برایم هزار بار دعای خیر می کند و من دل می بندم به همین دعاها و امیدها. 

مثل اینکه به تو دل بسته ام و دل می بندم به دل تو .