ستاره ها در سرم می سوختند .

چشمهایم را که می بستم ، قرمزی پلک گرمم را می دیدم و لحظه ای بعد بازش می کردم ، صداها را می شنیدم ولی هیاهو بود نه صداهای مشخصی . دانه های عرق از پشت گردنم می آمد پائین .داشتم در سرمای عجیب دستها و پاهایم می سوختم و انگار دروازه آن دنیا را می دیدم . سرم را نمی توانستم روی بدنم تحمل کنم . دو تا آمپول زدم تا کمی سرپا شدم .تاتری هم که قرار بود دیشب برویم ، نرفتیم . حتی نتوانستم کلاس لگو را بروم ، نه می توانستم و نه به خاطر بچه ها ، مبادا مریضشان کنم . از بس که به آدم می چسبند .یک مانی فسقلی دارم که آن هفته داشت از تب می سوخت و چسبیده بود به من و هی دستم را می بوسید .روی پایم نشسته بود و کل کلاس در آغوشم بود تا پدرش آمد دنبالش . مامانم پرسید چرا مامانش نیامد دنبالش و من نمی دانستم چه باید بگویم .

حالا بهترم . خدا را شکر .