بغضی بی پایان

چیزی که این روزهایم را رنگ می بخشد ، بی حوصلگی است .دیگر حوصله کلاسهایم را ندارم، بچه ها که بهترین بهانه بودند برای زندگی ، دلم می خواهد بنشینم و نگاهشان کنم . امروز که ادای یک ربات را در می آوردم از صدایم ذوق کرده بودند و دستهایم را مثل یک آدم آهنی تکان می دادم ، کیف می کردند. کاش احساسی نداشتم و می توانستم این پتک ها که بر سر و دلم می خورد مثل یک آهن ، تحمل می کردم و قوی تر می شدم . این درد که فهمیده نمی شوی ، بدترین درد است . این درد که آرزوها و بهترینهایی که برای زندگیت بخواهی ، برای دیگری شوخی است و نمی فهمد ؛سخت است .سخت است که بغض کنی روبه رویش و او باز هم سرتکان دهد و بگوید نمی فهمی . اینکه چند وقتی منفی باران شوی و هر چه خوبی است برای دیگران باشد تا بالاخره روزی روزگاری برای تو هم نعمتی است اما می ترسی .از حضورش می ترسی.از آینده می ترسی. از هیچ می ترسی.از صدای جیغ و شیون می ترسی. از زندگی می ترسی. از خودت می ترسی. آرزوها می ماند و دستهای خالی . آرزو می شود نقاشی و خاطره و شعر که فقط نوشته یا کشیده می شود . کاش واقعیت بود .کاش هر چه آه می کشیدی داشتی . کاش هر که هر چه خواست ، بخواهد و داشته باشد.