توهم شایستگی

 فکر می کردم زندگی  همین پز دادن های خاله ام است از عروس و دامادهایش. همیشه عادت دارد همه چیز را پر رنگتر تعریف کند . شاید من هم از او یاد گرفته ام . توی ذهنم با تو ، با داشتنت پز می دادم . وقتی از داشتنت ناامید شدم ، دنبال چیزی یا کسی بودم که با آن بتوانم چیزی برای گفتن داشته باشم . حالا فهمیده ام استاد دانشگاه بودن پز ندارد یا دانشجوی فلان دانشگاه خارجه پز ندارد . گلهای بزرگ و طلا و جواهرات پز ندارد . هیچ چیزی پز ندارد . انسان بودن و آدمیت است که پز دارد که دنبالش هستم .حالا فهمیده ام دستان خودم هم خالی است و چیزی برای تعریف از خودم ندارم . و سرم درد می گیرد از این همه دردی که درمان ندارد .