دوازده هفته و یک روز

برای اولین بار صدای قلبت را می شنوم و از هیجان نفسم به شماره می افتد . یعنی این تو هستی ؟ قلب تپنده تو عزیز دلم . برای اولین بار دست و پای کوچکت را می بینم . و توی آب قل می خوری و می رقصی و می چرخی . برای اولین بار لبخند پهن و بزرگت را می بینم . تو خوشحالی و من از خوشحالی توی دلم قند آب می شود . خیالم راحت می شود از این همه خوشبختی. و من تو را شعر بلند زندگیم می نامم . عزیزدلم خوشحالم که خوشحالی .و برای پدرت که تعریف می کنم و توی عکس همه اینها را می بیند ، خم می شود و می بوسدت .همین طور خوب و سالم و خوشحال بمان .