دوره می کنیم هنوز را

گاهی اتوبوس سواری می تواند تمام خاطراتی که از بلندترین خیابان شهر داشته باشی را یادت بیاندازد . وقتی مجبور نیستی و عجله ای برای رسیدن نداری ، وقتی دغدغه ات فقط نشستن روی یک صندلی خالی باشد و کنار پنجره ای بلند یک خیابان را از نگاه چشمانت بگذرانی و بعد از جایی شروع کنی و پایانی نباشد .تاتر شهر و زیر گذر تازه اش را در چراغ قرمز چهارراه ببینی و دیگر آن همه مردم نباشند وسط خیابان . خیابان بزرگمهر و کارگاه عاقلی . روبه رویش دانشگاه هنر . چهارراه طالقانی و سینما فلسطین و گالری صبا . میدان ولی عصر و سینما قدس که فقط بسته شدنش را توی روزنامه شرق خوانده بودی ، حالا واقعاً تعطیل شده و دیگر فیلمی برای اکران ندارد . همین طور می روی بالا و بالاتر . کلاس داستان نویسی آقای سناپور عزیز و پیاده روی با الهام . زرتشت و غفاری و میدان فاطمی و خاطرات طولانیش که هیچ وقت پاک نمی شوند . حالا چه خوب ، چه بد . یوسف آباد ، فرهنگسرای شفق و گاهی مریم قابوسی که به یادش هستم .سینما آزادی ، کودکیم و شهر قصه . حتی پدر ساناز که با هم سفر کوتاهی داشتیم وقتی ساناز بیمارستان همان نزدیکیها بود .پارک ساعی و پرنده ها و پله هایش ، درختهایش .آزمایشگاه نیلو که شاید روزی پایم به آنجا هم باز شود .گاندی و کلاس زبان آن سالها در کیش و میدان ونک که به اندازه موهای سرم عرضش را سواره و پیاده طی کردم و آخرین بارها با مادام بلانش . ونک پیاده شدم . وگرنه قصه طولانی تر می شد تا خود امامزاده صالح تجریش.
همه اینها را با هم دوره کردیم . نمی دانم می ترسم وقتی به دنیا بیایی ،تو، من را بهتر از پدرت بشناسی . بعید نیست !