خانه پدرى

وقتى  فیلم تمام شد، دلم آشوب بود، آشوبى که هیچ جور خوب نمى شد. از سوراخ پنجره  که دوربین زل مى زد به یکى از دخترها مى رفت در داستان زندگیش و یک جور کنجکاوى که در گذشته چه اتفاقى افتاده.

حرف آخر را مینا ساداتى زد که من پایم را داخل خانه اى که جنازه اى در خاک داردنمى گذارد.

این گذشته بیخ گلوى همه آدمهاى آن خانه ، نسل به نسل ، را فشار مى داد و هر کدام را به نحوى عذاب مى داد.