بالاخره روزی از خوشبختی‌ام خواهم نوشت. می‌نویسم که در پی‌اش می‌دوم. مگر چقدر عمر خواهم کرد که بخواهم همان را هم به درد و رنج بگذرانم. دوست دارم که زندگی کنم و برایش تا لحظه‌ی آخر می‌جنگم.

کماکان ، کماکان، کماکان، 

پنج‌شنبه بهترین اجرایی بود که می‌دیدم. یادش بخیر دانشگاه که اجراهای مهدی ساکی را تماشا می‌کردم و همیشه نفر اول همه‌ی تاترها و پایان نامه‌های بچه‌های تاتر بودم و حالا هم باز هم اجرا بگذارد خواهم رفت.