از نو

همه خوابیده اند و سکوت است و تیک تاک ساعت دیواری . گاهی اینکه ازدواج کرده ام را فراموش می کنم و تا بیاید یادم بیفتد ، سخت است که باور کنم زندگی دارم ، خانه ای برای خودم و گاهی حتی مردی هست که دوستم دارد و شبها کنارم می خوابد . باورش سخت است . روزهایی که تنها هستم دارم کارهای خودم را انجام می دهم ، یادم می رود . شاید اگر توی اتوبان از مردی سبقت می گیرم و یا پسری در آینه بهم نگاه می اندازد ، همان طور مثل سابق بین محل گذاشتن و نگذاشتنم . یادم می رود ازدواج کرده ام . نه اینکه اینها را کارهای بدی بدانم ، عادتهایم همانهاست .یا خاطره های گذشته ام یا داستانهایی که قبلا ً می نوشتم را دوست دارم دوباره و دوباره بخوانم و همانطور پر شور و هیجان بنویسم . نه اینکه عاشق نباشم ، هستم اما مثل قبل نیست . رنگ و بویی دیگر دارد . شاید هم اگر داشت خوب بود . روزگار طور دیگری بود . هر چه هست راضیم و خوب است . می خواهم مثل قبل خوب بخوانم و بنویسم . از اول .