زنی در ابتدای پائیز

گلم که تو باشی و هیچگاه خزان نداری و همیشه شاد باشی . امروز که برایم اشک ریختی دلم هری ریخت . برایم اشک ریختی . برای آدمی مثل من . شاید اشک های تو ارزشم را نداشت . اما دلت برایم گرفته بود . همراهم بودی . حرفهایم را شنیدی . دوستم که تو باشی و هیچگاه نباشد که تو را ناراحت ببینم و دلم نمی خواست که از زندگیم بشنوی و گریه کنی . که بغضم گرفته بود . دلم می خواست بغلت کنم و بگویم غصه نخور . بگویم بالاخره غصه های من تمام خواهد شد . بوی گل مریم نفسم را پر کرده . همه خوابیده اند . من را که می شناسی . من همینم . پر از شادی بودم . پر از عشق و زندگی و خلاقیت . تو گفتی آدم مسئولیت پذیر مهربان . از من چه باقی مانده ؟ از من و شادی هایم و خنده هایم و عشقم به زندگی ؟ دکتر گفت نباید زانوی غم بغل بگیرم . و خودم را قوی کنم و دوباره از نو بسازم . دوباره از نو همه چیزم را . همه زندگیم را .بوی مریم من را یاد دوستانی می اندازد که رهایم نکرده اند حتی بر لبه پرتگاه . من تغییر خواهم کرد . آنقدر که شاعر بشوم .