لحظه ای از آن خودم

دلم می خواهد خواب باشم و همه اش خواب ببینم تا این چند روز آخر هم بگذرد . نمی دانم دیگر .هر چه روی کاغذ حساب کرده اند که می آیی ، اما نیامدی و پیش بینی ها فعلا که غلط از آب در آمده است و همه زنگ می زنند یا اس ام اس می دهند این دختر فسقلی بدنیا آمد ؟ و من لبخند می زنم که هنوز وقتش نرسیده . و دلم می خواهد این لحظه ها خواب باشم و بهش فکر نکنم . تکانهایت را چک می کنم . بابا ف هی زنگ می زند . مامان زنگ می زند . عمه شی و مامانش زنگ می زنند و خبری از تو نیست . تنها هستم و نیستم . دلم می خواهد خواب باشم . هی خوابهای بی سر و ته می بینم . خواب دوستان قدیمی . دیشب خواب مریم را می دیدم . خبری از بچه ام نبود . مثل همیشه دلتنگش بودم و قرار شد وقتی خرمالوهای حیاط را چیدیم برویم شهرش را نشانم بدهد .دیگران برایم خواب می بینند . خوابهای جورواجور . من فقط لبخند می زنم و انگار از آن لحظه خاص می ترسم و به روی خودم نمی آورم . ف گاهی گریه می کند . دلیل گریه اش را نمی گوید .اما هی جملات امید دهنده تحویلم می دهد .قوی باش . تو که نمی ترسی .اصلا ترس ندارد .اما همه می دانند که لحظه سختی است و متعلق به من است . مال خود خود من . لحظه ای که فقط باید بچه ای بدنیا آورده باشی ، تا بفهمی . من نمی دانم کی درد شروع خواهد شد . من نمی دانم بعدش چه خواهد شد . من هیچ نمی دانم . و حرفهای دیگرانی که تجربه داشته اند را شنیده ام و ازش عبور کرده ام و به خاطر نمی آورم . هرکس تجربه خودش را دارد . حالا شاید روزی بعدها نوشتمش .برای دخترک. فقط برای او که بداند من برای داشتنش چه کشیده ام . این نه ماه یک طرف و لحظه تولدش طرف دیگر .