نبودن

اینکه قرار است صبحها که از خواب بیدار می شوم، به جای این اتاق پر نور دلباز ، در یک اتاق تنگ و تاریک بیدار شوم،

اینکه قرار است خودم آشپزی کنم، خانه را تمیز کنم، اینکه قرار است چشمانم را که باز می کنم ، تهران نباشم،

دلگیر می شوم.

چون دورم

از همه چیزهایی که دوستشان دارم دورم.

اما مجبورم که دوام بیاورم.

انگار این زندگی من است و من راه دیگری ندارم.

می دانم آنقدر خسته ام که فقط می خواهم خانه خودم باشم، در مختصات خودم و بدون نظرات متعدد.

می خواهم خودم باشم.

هر چقدر بد.

هر چقدر که دلچسب نباشم.

خانه ای دور.

 و قصه ام می شود

سالهای دور از خانه.

قدر این روزهایم را می دانم.

و تابستان به سرعت در گذر است. و فردا اول مرداد مبارکمان باشد.