اعتراف

دلم برایت تنگ شده نامهربان من، و این یک اعتراف است.،دلم برای تو که فقط پیامهایم را می بینی و برای حرفهای بیهوده من جوابی نداری. می دانم افتاده ای در جزیره تنهاییت و کسی نیست که بتوانی باهاش حرف بزنی. مثل همان چند ماه پیش. هیچ دوستی کمکت نکرده که ماشینت را نفروشی. غمگینی. از اینکه این درد تمام نمی شود و تا آخر سال درگیرش خواهی بود. از خرداد تا حالا و ادامه دارد. بعضی اتفاقات در زندگی آدم تمام نمی شوند، همیشه دنباله دارند. تاثیرشان تا ابد می ماند. امیدوارم زودتر دردهایت تمام شود. من که کاری جز دعا کردن بلد نیستم. من آدم بد ماجرای احمقانه بینمان بودم. می دانم. اصلا انگار تمام تابستان یک خواب طولانی بود که بعضی جاهایش رویا بود و بعضی جاهایش کابوس های وحشتناک. 

همه ما تنها هستیم. اینکه بخواهم از چیزهایی بنویسم که بدبختی های من چیست مسخره است. از این کار خوشت نمی آید وقتی یک نفر از دردهای خودش بگوید وقتی تو این همه درد داری و من هیچ کدامشان را درک نکرده ام. 

منتظر پایان همه شبهای سیاهم به همین سپیدی صبح.