رنج دوری و صبوری

بهت پیام می دهم، آنقدر جلوی خودم را گرفتم اما امشب نتوانستم . نتوانستم به تو نگویم. اما تو هیچ نگفتی. بهت گفتم نوشته ام انتخاب شده و مدیون خواندن نوشته هایم هستم. یادم هست تابستان گفتی به جای تو بنویسم و من گفتم نمی توانم و تو گفتی باید بتوانی اگر می خواهی نویسنده بشوی. من خیلی راه دارم تا نویسنده بودن واقعی اما همان وقت ، نوشتم . نوشتم و تو خواندی. و من قدرت گرفتم. من قویتر شدم.  کلمه ها را دستم می گرفتم و طوری می بافتمشان انگار لباس خودم بود. همه چیز می بافتم. آنقدر بافتم که بالاخره از این چیزهای بی سر و ته دارد چیزی عجیب و سورئال خلق می شود. و تو یکی از مشوقین من بودی. می دانم از دستم عصبانی هستی اما من هنوز ته دلم ، دوستت دارم، یواشکی.