عباس معروفی

بگذار از غصه بنویسم. از غصه که نویسنده‌ی محبوبم را کشت. این چند روز خیلی غم‌انگیز می‌گذرد. چون نویسنده‌ای که باهاش بزرگ شذم و همه‌ی کتابهایش را خواندم و در کلماتش غرق شدم و همیشه دلم می‌خوذست کثل او بنویسم و هر بار از کلماتش استفاده می‌کنم . ازش تقلید می‌کنم. آشفتگی و عاشقی را. او از بس که غصه خورد ، دیگر طاقت  نیاورد. و رفت. هر چه در کلماتش و حرفهایش فرو می‌روم می‌بینم کسی بود که کاری کرد و رفت. کاش منم یک کار، یک کار خوب بکنم . فقط همین.