مرثیه

در خاموشی ِ فروغ فرخ‌زاد به جُست‌وجوی ِ تو بر درگاه ِ کوه می‌گریم، در آستانه‌ی ِ دریا و علف. به جُست‌وجوی ِ تو در معبر ِ بادها می‌گریم در چارراه ِ فصول، در چارچوب ِ شکسته‌ی ِ پنجره‌یی که آسمان ِ ابرآلوده را     قابی کهنه می‌گیرد. . . . . . . . . . . به انتظار ِ تصویر ِ تو این دفتر ِ خالی     تا چند تا چند     ورق خواهد خورد؟ □ جریان ِ باد را پذیرفتن و عشق را که خواهر ِ مرگ است. ــ و جاودانه‌گی     رازش را     با تو در میان نهاد. پس به هیات ِ گنجی درآمدی: بایسته و آزانگیز     گنجی از آن‌دست که تملک ِ خاک را و دیاران را     از این‌سان     دل‌پذیر کرده است! □ نام‌ات سپیده‌دمی‌ست که بر پیشانی‌ ِ آسمان می‌گذرد ــ متبرک باد نام ِ تو! ــ و ما همچنان دوره می‌کنیم شب را و روز را هنوز را... ۲۹ بهمن ِ ۱۳۴۵ احمد شاملو