تنها تا ابد

برایت مهم می شود که کجا می خواهم بروم آن هم تنها ؟ آسوده شده ام از عشق و می خواهم بروم . کاش می توانستم بروم و هرگز باز نگردم . بروم جایی دور ِدور آن طرف دریاهای آبی ؛ جنگلهای کاج سبز سبز ؛ کاش می توانستم دیگر هیچ صدایی نشنوم که صدای تو ب ..بپیچد در گوشم . هیچ فکری در ذهن لامصبم نیاید که درونش باشی . برایت مهم می شود که تنها کجا می روم ؟ اما می دانم فقط یک جا مانده است که تنها خواهم رفت و نزدیک است که دور نیست و من خوشحالم وقتی بوی کافور و یاس می پیچد؛ راحت شده ام از هرچه صدا و فکر که تو درونش باشی . روز اول خوب بود . خنک ؛ وقتی توی بالش فرو می رفتم و نور می ریخت توی چشمهام سبز بود همه چیز و نصف آبی . آسمان و جنگل و هیچ صدایی نبود جز سکوت طبیعت و قلب من که هنوز می تپید . و زندگی می کرد . کاش با المیرا حرف زده بودم و کمی آرامش گرفته بودم و لحظه را از دست نمی دادم . و همین طور هم شد . می خوابیدم زیر مهتاب ماه و نور ستاره ها و بیدار می شدم با صدای با صدای باد که موهام را نوازش می کرد . نفس می کشیدم هوای آنجا را ؛ پنجره های باز و بی پرده و ایوانهای خنک با دوربین و رودخانه و بستنی کاکا . حرف می زدم . بی وقفه که فکر نکنم و وقتی ساکت می شدم پیکر فرهاد عباس معروفی غرقم می کرد . یاد نوش آفرین ِحسینا می افتادم که حالا شده بود شیرین ِ فرهاد و همان زنی که صادق هدایت قطعه قطعه کرده بود و توی چمدانش جا داده بود و حالا زن آن مرد که آرام گرفته خوابیده بود را قطعه قطعه می کرد و با خودش در قطار زمان جابه جا می کرد و هی می مرد و بدنیا می آمد . کاش دختر نبودم .اما وقتی که درد تمام شده بود و من بیرون جستم از آن بطن گرم خونین ؛ دختر بودم .ظاهرم آرام آرام بود ؛ درونم هم همین طور . فقط یکبار گریه کردم زمانی که فهمیدم خاله محمد فوت کرده است . دلم جمع شد و چیزی پرید توی گلویم . سپیده می گفت چایی بخور . گفتم بغض با چایی پایین می رود؟  ذهنم خالی می شد و شب دوباره با خواب تو پُر می شد . من در ذهنم تو را با دستانم کشتم و قطعه قطعه کردم و در چمدانم ریختم و هر جا می خواستم با خودم می بردم . من در کدام زندگیم قاتل بودم ؟ هر چه فکر کردم یادم نیامد و هی چای خوردم با شیرینی ؛ بدون قند ؛ تلخ ؛ با بغض تمام چایی ها را فرو دادم اما باز هم صورت مهربان محمد در ذهنم نقش می بست که با صدای گرفته به سپیده می گفت مامانم حالش خوب نیست ! دلم نمی خواست مثل بقیه آدمها می گفتم تسلیت می گویم . دلم نمی خواست مثل بقیه دلسوزی کنم و بگویم بیچاره بچه هاش و شوهرش که عاشقانه دوستش داشت . دلم نمی خواست . دلم می خواست بپرسم آیا حالا زندگی بهتری دارد یا نه ؟ آیا راضیتر از قبل نیست حالا که دیگر سرش درد نمی کند و فقط دلش برای بچه هاش تنگ شده و شانه های همسرش که دلداریش بدهد و بگوید من اینجا هستم پیش شماها . بی تابی نکنید . وصال نزدیک است و بس . اما نتوانستم تلفن بزنم و با محمد حرف بزنم . نتواستم . و مرگ را می خواستم با تمام وجودم در آغوش بکشم و بگویم مدتها بود در انتظارت بودم . این زندگیت هم تمام شد . کات . و باز صدای گریه ای ب .. پیچد که بلند بگوید دختر است و من باز هم بدنیا بیایم . و برایت مهم نباشم .از جاده های پیچ واپیچ گذر کردم و بازگشتم . تنها. کاش تا ابد تنها بمانم . و این بغض که با چای امروز صبح هم تمام نشد . تا روز دیگر و چای دیگر !