جای خالی

 من نشستم جای شما .بابا می گفت می دانم امروز کلاست تشکیل نمی شود. می خواهی بروی دوستانت را ببینی ؟!! و من می خندیدم : نه تشکیل می شود.می دانستم تشکیل می شود و دلم برای همه چیز آنجا تنگ شده بود . حتی جای خالی شما .نشست جای شما .آقای جوکار همان جا نشست که اولین بار شما نشستید .من ردیف جلو نبودم .او حرف می زد و من در ذهنم شما را می دیدم که راه می روید و کتتان را هی جلو می کشید و حرف می زنید .می خندیدم چون توی ذهن من شما بودید که راه می رفتید و حرف می زدید . دلم می خواست حرف بزنم اما لبخند می زدم و گاهی هم حرف زدم که آقای جوکار هم فهمید من طرفدار حقوق زنان هستم . آخر بحثی شد راجع به کسی که دیابت را کشف کرد و اینکه او با چشیدن ادرار بیمارانش فهمید که دیابت شیرین و بی مزه وجود دارد و آقای جوکار این را فداکاری می دانست . کاری که فلورانس نایتینگل شاید از نظر او نمی کرد .من گفتم شاید او اینکار را می کرد . و او گفت : کم نمی آورد .خودم هم طرفدار زنان این وطنم.و باز یاد شما افتادم.و امروز گذشت .و انگار واقعا شما دیگر استادم نیستید .