بالاخره باران که بارید احساس کردم پاییز آمده است . و فهمیدم عاشق بارانم . و برف پاک کن را روی تند گذاشتم و آرام تا خانه راندم . تا خانه تنهایی و اتاق صورتی خودم . برقها هم رفته بود و در تاریکی شمع روشن کردم و فالم را خواندم . زلف بر باد نده تا ندهی بر بادم ....چقدر زمان رفته است اما هنوز پاییز است و چقدر کتابهای نیمه کاره ام مانده . خسته ام . می خوابم و از خواب می پرم . هنوز یکساعت نگذشته . صدای مریم است . دلم می گیرد و بعد می زنم زیر گریه . آنقدر که هق هق می کنم و خودم می ترسم که این منم ! بیست و پنج سال تنها زندگی کردم و هنوز زندگی ام ادامه دارد . و اشکهام که می ریزند توی گوشم و ملافه بالشم .  کامپیوترم که خراب شده و دلتنگ شده ام .می زنم بیرون .باز هم یک عالم حرف داشتم اما فراموشم شد .......