بغض مهتاب

مهتاب دخترکی که در ۵ سالگی زن شد، انگشتهایش می دوزند ، سوزن می زنند ، زیر و رو ، درخت زندگی را روی تکه های پارچه می دوزند ، و پینه را بر بند بند انگشتهایش نقش می زند ، تکه ای پارچه و نخ های رنگی ، انگشتهایش نقش درخت زندگی می زند ، برای تنهایی تک تک لحظه های خودش ، درخت زندگی پینه می بندد بر خطوط بندهای انگشتهایش ، تار می تند ، سوزن می زند ، زیر و رو ، آبی و قرمز ،سیاه و سبز ، زن نشسته است با ابروهای بهم پیوسته ، تنها ، نگاهش به سوزن ، پائین ، اما چهره اش پیداست ، با لباس زیبای بلوچ ، با همان تکه دوزی های زیبا و رنگارنگ ، آخ رنگ ، چقدر دور است از لباسهایم ، از زندگیم ، اما این زن تنها ، ازدواج نکرده است تا کنون که هفتاد و چهار سال دارد ، نمی دام ،برادرانش نگذاشته اند چون ملک و زمین داشته ؟جو مرد سالارانه یا زشتی؟ که می دانی زیبایی نسبی است که تو خوب می توانستی مهتاب شب بهترینها باشی،تو زیباترینی ، لب به سکوت بسته است ، راز زندگیش را نمی گوید که محرم اسرار نیافته ، چه سخت ، این همه سال و ماه ، که بگوید چرا ازدواج نکرده ، شاید چون مجبور بوده از پنج سالگی بدوزد و بدوزد ، چیزی که دختران بلوچ باید بلد باشند و برای آنها امتیاز محسوب می شود حتی برای ازدواج ، آی مهتاب ، مونس تنهایی عاشقان ، رنگ تیره پوستت آزارم نمی دهد که نشان سالیان است که برتو رفته ،  درونت تنهاست ، هر نفست ، هر آن که سوزن را فرو می بری بر پارچه ، و آنگونه می دوزی که انگار فرشی زیبا بافته ای بر لباس، آنگونه که هیچ ماشینی قادر نیست ،آنگونه که حیرت می کنم و آرزوی داشتن چنین لباسی می کنم ، گل طاووس می دوزی ، بن گل رز ، گل های دیگر با هزار رنگ ، پس زندگی خودت چه ؟ بر آن دستها که نور کمرنگی می بارد و چهره چروکیده ات را تاریک کرده ، رنگ زندگی تو چه بود مهتاب ، رنگ زندگیت چیست مهتاب ؟ بی بچه ، با زنهای دیگر نشسته ای و ونگ ونگ بچه های دیگر را می شنوی و ککت هم نمی گزد و خم به ابروانت نمی آوری ؟ باز هم سوال دارم ، کاش می توانستم ببینمت قبل از آنکه دیر شود ، و دستان عاشقت را در دستانم بگیرم،