پیش از آن که بروم ۲

دست من را می گیری می بری وسط آسمان که حقارتم را بفهمم یا بزرگی تو را ؟ داشتم خیره خیره به ماه نگاه می کردم مثل همه وقتها که روز شب می شود و دنبال ستاره ها مثل بازیگوشان اردی بهشت که بدنبال پروانه اند ، نصفه بود مثل ماه دیشب و برق می زد ، زیاد ، مثل جواهر ، و من از دیدنش با آن همه ستاره سیر نمی شدم ، بالاتر رفتم و نزدیکتر شدم ، که از بالای آسمان ، کهکشانی بزرگتر مثل فواره های حوض شروع به فوران کرد و نور پاشید و ستاره و باز هم یک ماه نصفه و من دهانم از تعجب و حیرت باز مانده بود و هم چنان به آن آسمان تازه که پیش رویم بود نگاه می کردم و تمام عشقهای زمینی و آسمانیم توی سرم می چرخید و مثل قدیم ها عاشق شده بودم و ( دیگر غر نمی زدم و حالم خوب بود )هی می خواستم همه اتان را صدا کنم بیایید ببینید توی آسمان چه خبر است ، شاید چهارشنبه سوری بود یا نه چیزی هزار برابر زیباتر از همه شبهای آتش بازی زمین و انگار سبکتر می شدم و بالاتر می رفتم .سفیدی چشمهایم پر نقره ای ستاره ها شده بود و این کهکشان یا آسمان یا هر چه که بود مثل رنگین کمان بالای سرم حلقه زده بود، زنی پدیدار شد بالای سرم با بچه ای ، شبیه مریم مقدس، می چرخید و روی دست آن بچه کوچک را به من نشان می داد و من متحیرتر از قبل .کاش آسمان می فهمید که روح سرگردان من تاب این همه را ندارد و چیزی نشانم نمی داد ، کاش می فهمید که زندانی زمین شده ام و با این رویاها بیشتر بی تابم می کند ، که خسته ترم می کند ، نشسته ام رو به پنجره و شکوفه ها بازتر و بازتر می شود و اما اینها کجا و آن شهابها و ستاره ها که من دیدم کجا ، هر چه روزها بلند تر می خندم شبها بلندتر اشک می ریزم .به من نگویید که من همه حرفهایتان را حفظم .به من امید واهی ندهید که می دانم همه اتان مهربانید . بگذارید به حال خودم باشم . از این بهار و عید و روزها بیزارم .بر من ببخشایید .