دلم عجیب هوس نان خامه ای های کوچولو را کرده بود که تند تند بخورم ، دیِگو از ته دل یا نمی دانم هر چه، خواست که برایم بفرستد اما باید می رفتم مهمانی و نشد و آرزو کردم که خواب نان خامه ای ببینم .پتویم را وارونه کردم و طرف ِ نرمش را کشیدم روی تنم تا شاید زودتر خوابم ببرد و خواب نان خامه ای ببینم .

چقدر قیافه ات عوض شده بود ، قیافه خودم هم تغییر کرده بود ، نه اینکه کس دیگری باشیم ، نه . خودمان بودیم اما بزرگتر  شده بودیم . نه اینکه الان کوچکیم ، نه . مثل زنها و مردهای جا افتاده شده بودیم . توی حیاط کوچک یک خانه ای قدیمی داشتم می گشتم .توی اتاقها و زیر زمینش . فهمیدم که تو هم هستی ، در خانه بغلی و آمدی توی حیاط .از دستت فرار کردم و به کس دیگری که نمی دانم کی بود پناه بردم . انگار که برادرت یا دوستم یا دوستت بود. اسمش محسن بود . جالب اینجاست که نه من دوستی به این نام و نه تو برادری به این اسم داری ! محکم در آغوش او ماندم و صورتم را از تو پنهان کردم ، زدم زیر گریه . و تو ایستاده بودی و می خواستی با من حرف بزنی . می خواستی اما من دلم نمی خواست . بعد از این همه سال و ماه چی داشتم که بهت بگویم . تو گفتی : آخه نمی دونی که چیا برای من نوشته ، بذار جواب حرفاشو بدم .بذار بفهمه . عصبانی بودی ؟ معلوم نبود اما صدایت می لرزید . و گذاشتی رفتی . وقتی مطمئن شدم رفتی رفتم توی اتاقی که فقط فرش داشت و یک پنجره . رفتم گوشه دیوار و چیزی شبیه یک پالتوی بلند را روی خودم کشیدم که بخوابم ، متوجه صدای گریه بلندی شدم و تازه فهمیدم تو برگشتی به من نگاه می کنی و گریه می کنی و می گویی آخه من نگرانتم ، چرا باور نمی کنی ؟ و من دلم ریخت و سوخت و آتش گرفت و ماندم که چه بگویم . بغض کرده  بودم .چقدر دلم برایت تنگ شده بود .

چشم باز کردم ، دیدم توی اتاق صورتی خودم هستم و پیچیده لای پتو .دلم  هنوز نان خامه ای می خواست و ادامه خوابم را .