سنگ صبور من باش

دلم می خواست سکوت شکسته شود ، حالا با هر صدایی ، هر حرفی ، حرفی که تویش درد و غصه باشد یا نباشد ، شادی باشد یا نباشد ، تنها بودم مثل همیشه که حتی بین هزاران نفر تنهایم ، درد تنهایی کم کم دارد من را می کشد ، عجیب نیست ، خودم می فهمم که این چند وقت چقدر بی طاقت شده ام و حوصله هیچ چیزی را ندارم ، فقط دلم می خواهد روی تختم دراز بکشم و کتاب بخوانم تا کمی از فکرهایم دور شوم ، فکرهایی مالیخولیایی که بیمارم می کند مثل دیشب که نمی گذاشت بخوابم ، اینکه چه می شود و چه خواهد شد ، دیوانه ام می کند . اشک رهایم نمی کرد و بوی لاله های عباسی تو سرم پر بود و عشق بازی آنها در شب . دلم تنگ بود خیلی تنگ و هر چه بدبختی بود ریختم توی کلمات و خواستم با تو سهیم شوم و چه کاری است دیگران را در بدبختی خود شریک کردن ، بیچاره تو که باز هم گوش دادی و صبوری کرد و گفتی صبور باش ، تو قویترینی و روزهای خوب در راهند .دلم تو را می خواست ، بوی تو را ، دست هایت ، وجودت ، شانه هایت ، بهت نگفتم می دانم که در عالم تو این ها خنده دار است اما من کوچکم و به همه اینها محتاج . یک شب که با بوسه تو بدنیا آمدم و احساس کردم که خوشبختم و حالا تمام رویاهایم از دستم رفت و بدون بوسه تو مردم . 

دلم عشق بازی می خواست با تو .