بار دیگر شهری که دوستش دارم

به زور لیوان شیر را فرو می دهم ،به خاطر آلودگی هوا ، دیرم شده حسابی، و تمام نفس درختان جنگلهای چمستان را که  عاشقانه ذخیره کرده بودم ، در یک چشم به هم زدن به باد فنا دادم و سرفه ام گرفت ، و همه قول و قرارهایم را چه زود فراموش کردم .چیزهای عجیبی می بینم ،به غیر از راننده های زن ( بی آر تی و ون و ...) شاید هم عجیب نیست و برای من جالب بود که سرچهاراه جهان کودک ، خانمی با پرشیای مشکی و پلاک فرد (!) راه را بند آورده بود که مسافر بزند ، خدا خیرش دهد که خیابانها دیگر گدا و مستحق ندارد اما پر شده از دست فروشهای زن و مرد ، با نوزاد و بچه و غیره که التماست می کنند خرید کنی ، و این قصه در مترو طولانی تر است ، آن روز که در یکی از ایستگاه های مترو نشسته بودم ، زن های مختلفی را دیدم که با کیسه اجناسشان پیاده و سوار می شوند . همدیگر را می شناسند و از کسادی کار حرف می زنند و حرف های جالب دیگر ...