MFE

وقتی داشتم دوره این گروه سنی را می دیدم - منظورم سه تا چهار سال است - ( آخر بیشتر کلاسهایی که داشتم و دارم برای چهار تا هشت سال است )همه چیز جدید و سخت بود . به همکاران می نالیدم که انگار خیلی سختتر است و بیشتر انرژی می برد . حالا که برای اولین بار بچه های بین سه تا چهار سال می آیند سرکلاسم ، برایم هیجان انگیزتر است و این را دیروز سر کلاس فهمیدم . با اینکه قبلش دو تا کلاس تقریباً سخت دارم اما وقتی این کلاس شروع می شود کیف می کنم . شروع می کنم به حرف زدن ، صدایم را نازک و کلفت می کنم ، حلافکار می شوم ، دستگیر می شوم، پشیمان می شوم و بعد پلیس می شوم و با بیسیم با مربی همکارم حرف می زنم . صدای ماشین پلیس در می آورم و با ماشین های خیلی خوشگل پلیس بازی می کنم که تا به حال نداشته ام . خیلی خوش می گذرد . ماشینها ایست ، نوبت بچه ها ست که از خیابان رد شوند . با دوپلو ها کمک بچه ها می کنم که دستهایشان را تمرین دهند .اولش خیلی هایشان ساکتند حتی لبخند هم نمی زنند اما یواش یواش وارد بازی من می شوند و یخشان باز می شود. بازیهایی که انگار روح خسته ام بهش احتیاج دارد . انرژی می گیرد اما بیشتر انرژی می دهد . بچه ها نوبتی با ماشینها و آدمکها بازی می کنند . لغتهایی که باید تکرار کنم را می گویم و باهاشان جمله های تازه می سازم . جمله هایی که قبلا بهشان فکر نکرده ام ولی حالا ذهنم مثل چشمه ای جوشان فوران کرده و دست خودم نیست و همکارم خنده اش می گیرد . خودم هم خنده ام می گیرد . باورم نمی شود . این منم ؟ منی که حالا سه ساله شده و دوست دارد بازی کند . و در این بازی بماند .