بهش می گم دلم می خواد مثل اصحاب کهف برم یه جای دور و بگیرم بخوابم و بعد از چندین سال مثل اونها یا بیشتر از اونها بیدار شم ببینم چقدر همه چیز بهتر شده . نازی تعریف می کنه از سفرش . و من باهاش می آم کنار آدمهایی که بیست و پنج سال از سرزمینشون دور افتادند . اما نگاهشون انسانیه . دلم می خواد یکهو همه نگاهها رو عوض کنم .محرم و نامحرم .مرد و زن دیگه وجود نداشته باشه . برخوردها تغییر کنه . بهش می گم ده سال طول کشید تا تونستی خودتو با این جور زندگی وفق بدی حالا می دونی چند سال برای تغییر نگاه لازمه .می گه من توی سفر عاشق شدم .مثل مجنونها بودم .چه احساس نابی ! بهش حسودیم می شه . چقدر کتاب خریده بخونه .وقتی از کارهایی که تازگی دارم انجام می دم براش تعریف می کنم ذوق می کنه . دلش می خواد باهام باشه .دلم می خواد باهاش باشم .می گم هر وقت خواستی بری پیاده روی و تنها بودی به من زنگ بزن . چند بار دستمو میگیره و فقط نگاه می کنه . چقدر توی این نگاه حرف هست . کلمه هست . احساسم با همیشه فرق داره . دلم می خواد عاشقش باشم .کتاب ایزابل بروژ بوبن دستمه . بهش جمله ای رو نشون می دم .
همیشه دوستت دارم .هرگز ترکت نخواهم کرد .
ایندو جمله یکی مثبت یکی منفی قشنگترین جملاتیه که تا حالا دیدم . خوندم .شنیدم .فهمیدم .چشیدم .دلم می خواد بهش بگم :
! je t  aime  اون هم خیلی زیاد .