ث مثل ثریا

این چندمین بار بود که گفتی بعدا باهات صحبت می کنم و این بعدا هرگز نیامده و نخواهد آمد .از دیروز انگار هزار سال گذشته است .و من بعد از اس ام است لبخند زدم . که یعنی می دانم این بعدا هر گز نخواهد آمد . امروز هم دلم گرفته است . با اینکه خوب بود اما نه نمی دانم چه چیز خوب است . خوبیها را دارم کم کم گم می کنم .شمعدانی که برای تو کاشته بودم هر روز دارد برگهای تازه می دهد و برگهایش بزرگ و سبزتر می شوند .اصلا امیدی به بازگشتش نداشتم . اما برگشت . مثل رویا بود . مثل بازگشت تو که برایم مثل رویا شده است . چرا دیگر نمی توانم شعر بگویم که همه شعرهایم تصویر می شوند روی کاغذهای سفید .کتابهای بیضایی مشغولم کرده اند .بیشتر فیلمنامه یا نمایشنامه اند . سه بر خوانی و طومار شیخ شرزین را زیاد دوست داشتم .و کتاب پیامبری از کنار خانه ما رد شد از عرفان نظر آهاری را خواندم .با ساناز و مولود و اکرم ؛دوستهای تازه ام در دانشگاه ؛ بعد از کلاس فوتبال دستی بازی کردیم . آنقدر بلند می خندیدیم که موقع رفتن صدای مسئول حراست درآمده بود .بعد هم بستنی خوردیم .کیف داد . هنگام بازگشت به سبزی درختان نگاه کردم . دیدم کاجها هم میوه تازه داده اند.پس آنها هم با قبل فرق کرده اند .اما تو چی؟اصلا دلم نمی خواهد باهام حرف بزنی . حوصله ندارم .حوصله ندارم بعد بشینم زار زار گریه کنم .بی خودی دلم بگیرد .گربه ها تا دم خانه باز آمدند و من روی پله نشستم و باز نگاه کردم به غروب خورشید که قشنگ بود .خیلی قشنگ بود و دلگیر و بالاخره کلید را چرخاندم .همه جا تاریک بود و بوی سیگار می آمد . تو نبودی . لعنتی . دیگر نباش .