دلم می خواهد خوب باشم اما...

Welcome to hotel californiaتنهایم .پشت سرم را نگاه می کنم ماه ِکامل ِمهتابی که دوستش دارم ( آیا او هم من را دوست دارد ؟)با قدرت تمام از لا به لای ابرها می تابد . چرا همیشه این موقع شب بغض می کنم مثل بچه ای که عروسک ِدوست داشتنیش را از دستش گرفته باشی . دلتنگی مزخرفم به سراغم آمده است . حالا به چه امیدی زنده ام ؟ به امید نفس کشیدن تنهای تنها با خودم و اتاق صورتی و دانشگاهم با کرکره های زرد ِبرِ خیابان . امیدم به روزهایی است که  با نازیلا  در مورد تاتر چیزهای تازه ای را تجربه  می کنم . این اولین بار است که بطور جدی شروع کرده ام . و انگار دیگر من وجود ندارم . من شده ام دختری که پشت پنجره بی پرده کلیشه ایش چشم می دوزد به ستارگان کم نور و آرزو می کند صدای کسی که زمانی دوستش داشتم را بشنود .چقدر بی خودی غصه دارم مثل زمانهایی که دارم از خوشی می میرم .مثل زمانهای بچگی .دلم می خواهد گریه کند .مثل همین هتل کالیفرنیا که بی خود و بی جهت تکرار می شود تا خود صبح...some days to remember; some days to forget. بیشتر از هفت صبح نمی توانم بخوابم . خورشید با تمام نورش بیدارم می کند .such a lovely place وقتی بیدار می شوم فکرهای پراکنده آزارم می دهد برای همین بلند می شوم و شروع می کنم به انجام کارهای عقب مانده . چهارده مِی هم تمام شد . و روز تازه یعنی تولدم . از بس که این دلتنگی عمیق است من را یاد روزهایی می اندازد که تا آخر عمر تکرار نخواهد شد .دیگر ابرها رفته اند و ماه تنها در این دریای سیاه آسمان غوطه ور شده است . یکشنبه پیش فیلم پروانه را دیدم . پیرمرد با دختر بچه هشت ساله ای که از خانه فرارکرده بود به جنگل رفت تا پروانه های کمیاب جمع کند . به دختر گفت می دانی که پروانه ها کنار درختان کاج جفت گیری می کنند ؟که من یاد تو افتادم .تو پروانه ها را دوست داری؟but you can never leave

پ ن :

_راستی چرا ما با هم ازدواج نمی کنیم ؟

-( مرد با تعجب با حالتی که بهش شوک وارد شده است )ا ِ ا ... بهش فکر نکردم .

_خوب حالا بهش فکر کن .

- ببین آخه (با مکث و مِن و مِن )...(تردید)ازدواج خیلی با دوستی فرق می کنه . من .... اصلا یه چیزی اگه دو سال دیگه از یکی دیگه خوشم اومد چی ؟

_مساله ای نیست تو باهاش دوستی اما آخرش می آی خونه ، پیش ِ من.