از من سوال می کنی و من می گویم خداحافظ.از سوالهای امتحانم سختتر است .و بعد از مدتها که حالم بد بود گریه کردم . انگار به این گریه لعنتی احتیاج داشتم و دنبال بهانه می گشتم . قرار نبود این بوق ممتد که آهنگ زندگیم شده بود تمام شود و کسی بگوید الو ، قبلا هم شنیده بودم  اما آشنا نبود و می ترسیدم اگر حرف بزنم بگویی اشتباه گرفته ای یا اینکه من را نشناسی .منتظر بودم صدای دخترکی کوچک را بشنوم و دلتنگیم کمتر شود ...چقدر زندگی کردن سخت است ، و تمام مدت طولانی که تنها سپری کردم و می کنم جلوی چشمانم آمد ، دانشگاه ، زندان رفتن مریم ، شبهای پر کابوس ، روزهای دلهره ، خانه بی آرامش و گریه و گریه ،عادت کردم مثل نبودن تو ،

و هزاران حرف دیگر که داشتم و آرزوهایی که بر دلم ماسید و عادت به تنهایی زیستن و خفتن و خوردن و حتی مردن .و تنها دلخوشیم نوشتن و خواندن است .

 پ ن  ۱:نمایشگاه آقای هدایت

پ ن ۲ : به خیلی ها معذرت خواهی بدهکارم . نمی دونم این مدت طولانی که گذشت خیلی ها من را درک نکردند و از من دلگیر شدند . امیدوارم بتوانند من را ببخشند .

پ ن ۳ :کافه شرق را از دست ندهید .