خسوف

نشسته بودم لب بلندترین بلندی ماه و داشتم فکر می کردم چقدر آمدن به ماه آسان است و احتیاج نیست که زبان دومی بلد باشی، تافل یا هر مدرک دیگری داشته باشی ، خیلی راحت رفتم سفارتخانه و ویزای سفر به ماه را گرفتم ، بهانه نیاوردند که شاید برنگردی یا سِنَت کم است یا اینکه ما به مجردها ویزا نمی دهیم .رفتم و همان آرزوی قدیمی با من بود که تو هم باشی و آمدی مثل همیشه .امروز بدجور هوایی شده ام . هوایی تو که نیستی و نمی دانم چه می کنی . حتی دیشب که ماه گرفتگی بود و از روی زمین یک پرده نازک و سیاه رنگ افتاده بود روی ماه ، ماه عزیزم ، سرزمین موعود من ، و من از آن بالا نمی توانستم زمین را ببینم چون که خورشید ، خورشید بزرگ بینمان بود اما تو بودی و هیچ غمی نبود و ملالی نبود جز دوری دوستان عزیزم که قرار است آنها، همه اشان بیایند پیشم و آن وقت خوشبخت خوشبختم .بینهایت و تا همیشه ، حالا همه شبهایم پر ستاره است ، حتی آن شب دیدم که پدر بر فرش کوچکی روی پشت بام دراز کشیده  ، سیگاری روشن کرده بود و دلش می خواست شهابهایی که گفته بودند می بارند ، ببیند . اما من می دانستم ، دلش برای من تنگ شده بود و می خواست مطمئن شود ماه هست و مثل همیشه می تابد .من دلم خوش است به گرفتن مدرکهای کذایی از این دانشکده و یا آن و آنها فکر نان شب . من فکر داشتن یک دستگاه بافندگی بر روی ماه تا پارچه هایی ببافم  و لباس کنم بر تن گل سرخم تا از سرمای شبانه ماه نلرزد . من فکر رفتن و ترک کردن ، آنها فکر پایبند کردن من به این زندگی . هر شب خواب می بینم . خواب رفتن ، خواب آب . خواب رفتن آن طرف آب که برای آنها رویایی مضحک و خنده دار است و برای من آرزویی شدنی . دستهایم رنگی است . داشتم تابلوی سفر به ماه را در کنار گل سرخم تمام می کردم که باز هم از خواب پریدم و دیدم که دیگر ماه چادر سیاه را از صورت قشنگش کنار زده و ستاره ها به روی ماهش می خندند .