وسوسه روزهای بدون برف

وقتی مریم می آید ، مریم کاظمی ، به آینده فکر نمی کنم ، آینده دود می شود می رود هوا و می خندیم ، بی خودی ، با کتابی که روی میز افتاده فال می گیرد ، برایش شعر می خواند و مثل اینکه با حافظ دارد فال می گیرد و منم که سرگرم انجام دادن پروژه اش هستم ، فقط می خندم ،وقتی می گویی بهتر بود به دانشگاه تهران دعوتش می کردند ، می خندم و می گویم اگر من دانشگاه تهران قبول شده بودم آن وقت می آمدی آنجا ، گاهی خیلی به این اگرها فکر می کنم ، اگر صنایع دستی قبول نمی شدم حالا با مریم دوست نبودم یا شاید هم بودم ، شاید این همه چیزهایی که الان هست و دارم را نداشتم ، شاید رویای کتابخانه را دیگر نداشتم ، شاید این طوری نبود ، شاید نمی توانستم بنویسم ، بخندم ، طراحی کنم، حالا که می روم ترم هفت باز هم باورم نمی شود که ، نه ، اتفاقی در زندگیم افتاده و هنوز در جریان است که خود خَرم هم گاهی نمی فهمم و درکش نمی کنم ، توی کارگاه چوب یا قلمزنی ، بعضی روزها به بچه ها طوری نگاه می کردم که تعجب می کردند و آنها نمی دانستند که توی مغز کوچک من چه فکرهایی سرگردان است ، اینکه اینها رویاست ، شاید هم خواب طولانی است که هیچ گاه دلم نمی خواهد تمام شود ،با اینکه خیلی سخت است و هنوز سختی دارد اما دلم نمی خواهد به این زودی تمام شود  . دیگر تکرار نمی شود ، این لحظه ها ، همه داریم بسوی نیستی می رویم ولی دلم نمی خواهد بد بگذرد ، حداقل روزهایی باشد که به یادشان بخندم ، خوابهایی که باورم نمی شود مال من است ، خواب بوی عطر تو را می بینم ، با هم توی جاده ایم و می رویم نمی دانم به کجا ، یا خواب آبهایی سرد ، آبهای اقیانوسهایی دور که درونش یخ می زنم ، یا خواب خانه ای بزرگ ویلایی که گروهی جمع می شویم و درباره شورش و انقلاب حرف می زنیم و.. خوابهایی بی سر و ته که مال همین روزهایم است ، روزهای کتاب خواندنهای بی وقفه ، نوشتن های بی سر انجام ، طراحی از گلهای قالی و ...داشتن ترسهای کوچک و بزرگ ...اینها چیزهای کمی نیست . می خواستم همیشه بهترین باشم ، شد یا نشد ؟چه اهمیتی دارد !