افسردگی روزهای بی پایان نوروز

با انگشت خانه های کوچک وسط شالیزها را نشان دادم و گفتم اگر اینجا اینترنت و سینما داشت من همین جا می ماندم . و حواسم نبود با ایرانسل می شود به وبلاگم سربزنم و زدم . تکنولوژی خیلی زیاد پیشرفت کرده . امسال می تواند برایم سرنوشت ساز باشد . می توانم نفس آخر را بکشم و بمیرم یا به این زندگی سگی پایان دهم . می دانی سخت است که همیشه طوری زندگی کنی که دیگران می خواهند و خوشایند آنها باشد . طوری که همیشه دیگران برایت تصمیم بگیرند . حتی برای تعطیلاتت به چند نفر ربط داشته باشی . که حتی کوچکترین اتفاق نظری با آنها نداری . اما اگر امسال بخواهد مثل چهار سال قبل سرنوشتم را تغییر دهد ، پس می شود امیدوار بود . من هنوز ته چاهم و از آنجا فکرهایم را پرواز می دهم . این شبهای طولانی بی خوابی خیال می بافم رنگ وارنگ . و هنوز به روزنه ای روشن امیدوارم .هر شب دارم خوابهایم را می نویسم . پس به خوابم بیا که دلتنگتم .