بهانه برای زیستن

گاهی آنقدر دل آدمها می گیرد که هیچ حرفشان نمی آید . مثل این روزهای من . دیگر آنقدر پرم که نمی توانم چیزی بگویم . و آنقدر از همه چیز توی ذهنم ریخته شده که مغزم بطوری عجیب دوست دارد بنویسد اما چیزی سنگینتر جلویش می ایستد . از کاغذ فراریم . و اگر وبلاگ هم نبود معلوم نبود چه می شد . نوشتن راهی است برای فریاد زدن . فریاد آرام که هر کس در توان خود می شنود .خودم را سرگرم کرده ام . رویاهایم را بیشتر کرده ام . تنها هستم و نیستم . دیگر خیلی چیزهایم را کنار گذاشته ام . خیلی از دوستهایم را . خیلی از دوستی هایم را . چون آدمهایی نمی فهمند و  زندگیم را سیاه کرده اند با نفهمیهایشان . و من درد می کشم . شبانه روز و اهمیتی نمی دهم . فقط زندگی می کنم که زندگی کرده باشم .و به نمایشگاه خرداد ماه فکر می کنم و دیگر هیچ .