مرا ببخش

از دستم پرید . مثل الکلی که بی هوا و بی حواس می پرد . همان یک ذره که فکر می کردم برایش مهم هستم از دستم رفت.بهم گفت تو خنگ نیستی خیلی هم با هوشی . و من نمی دانم یکهو چم شد که حرفهای خودش را بهش زدم و انگار چیزی درونمان فرو ریخت . شاید فکر کرد مسخره می کنم و متلک می گویم . ناراحت شدم و او هم از دست من آنقدر عصبانی شد که سکوت کرد و بهم گفت بچه ای . و من تصدیق کردم که بچه ام . باید بگویم و اعتراف کنم تا این بغضی که از دیشب مانده شاید تمام شود . تمام شب کابوس دیدم .و گریه کردم شاید که من را بخشیده باشد . گفت بعدا ً مفصلا ً راجع به آن حرف خواهیم زد و من متنفرم از بعدا ً چون هیچگاه نمی آید . اگر عمری باشد و من گفتم اگر من بمیرم چه ؟