خودم از خودم خسته  شدم، ازاین زندگی. از اینکه حرف هیچ کس را نمی فهمم. از اینکه حرفمم را نمیفهمد.

خودش را احمق جلوه می دهد یا واقعا هست؟ نمی دانم. 

مثل خری در گل گیر کرده ام. من هیچ موفقیتی در روزهایم ندارم. در زندگی واقعی هیچ ندارم. هیچ دلخوشی واقعی نیست. همه چیز را تحمل می کنم. تا کی می توانم؟