یک ستاره بازیگوش
از حیاط آسمان بیرون دوید
هنوز ته مانده های خورشید
را سر می کشید
اما ستاره طاقت نداشت
از پی چیزی آمده بود
شاید ماه
دلتنگ بود
چیزی در دلش مالش می رفت
شاید ملتهب بود ؛
شمرد
سه شب بود
که نور ماه به صورتش نتابیده بود
کسی برایش لالایی نخوانده بود
موهایش را نوازش نکرده بود
خوابش نکرده بود
بوسش نکرده بود
ستاره صدایش زده بود
آرام ؛ آرام
تا در رویا ....
اما
دور بود ؛ خیلی دور .
12/3/2004