بی اجازه

باز هم عجله دارم .انگار این اسفند همه من را عجله فرا گرفته است . دلم می خواست با دستهایت جلوی آمدن بهار را بگیری.زهی خیال باطل.من از پنجره درخت همسایه را ندیده بودم . ندیده بودم که چه با اشتیاق جوانه زده است . درخت کوچک باغچه پدربزرگ را ندیده بودم که حتی شکوفه های صورتی داده . شمشادها که برگ سبز نو برتن کرده اند !بهار آمده است و من دیر به فکر نیامدنش افتادم . همیشه قبل از اینکه اتفاق بیفتد ...هر روز که بیدار می شوم زودتر از زمانی که قرار است ساعت زنگ بخورد !و می شمرم و با عجله راهی می شوم به سمت آفتاب که با مهرش می تابد .بر من . بر اتاق تاریکم .بر شهرم . بر دوستانم .بر زندگیم .و دیگر خسته نیستم . خستگی سطحی ام با خواب شبانه رفته است . با رویاهای شبانه و دلتنگیهاش رفته .کتابها منرا خواب می کنند . کتابهایی که دلم می خواست بخوانم و حالا دارم تند تند می خوانم .خدا کند زنده بمانم و تمامشان منظورم تمام کتابهای کتابخانه را بخوانم .برای همین دلم نمی خواهد این جایی که دوستش دارم را از دست بدهم .

*می پرسم :دلم می خواهد بدانم ایران تا کجاست؟یعنی هر جا که دل آرش با تیرش رفته ایران است؟تمام هستی؟می گوید : به خاطر جاذبه زمین تیر دارد دور زمین می چرخد .می گویم:اما زمین با تمام کهکشان در حال حرکت است و به مبدا یا هر کجای دیگر که قرار است برسد می رود .پس ایران تا کجاست؟