without war in the world

برف می بارد ، برفی نرم و آرام ، آنقدر که هیچ صدایی نیست و من خودمم .همانی هستم که هستم .خانه ای که داریم مثل خانه توی فیلم بازمانده ِ سیف ا.. داد است  و پدر و مادرم قیافه هایشان عوض شده ، مادرم روسری عربی سیاه رنگی بسته ، با سنجاقی نگین دار به گوشه صورتش ، مثل زنهای عرب . برادرهایم هستند و کسی که من بسیار دوستش می دارم اما نمی دانم کیست . مادرم سیب زمینی های پخته را از توی گونی در می آورد تا بخوریم . در آستانه در ایستاده ام ، کسی با قنداقه تفنگ می کوبد به در خانه ، دری که شیشه های مشجر دارد و روی آن میله های فلزی نصب شده .شیشه ها می لرزد . می ترسم . توی دلم می ریزد اما در را باز می کنم . عده ای سرباز شبیه سربازهای جنگ جهانی دوم ، کلاه به سر و سیاه و سفید می خواهند ما را به زور از خانه بیرون کنند . من بیرون می آیم و به صف سربازان می پیوندم . منتظر می شوم کسی از خانه بیرون نمی آید . من را به جلوی صف می فرستند ، یک زن آنجاست . هی بر میگردم ببینم چه کسی از خانه بیرون آمده ، صدای شلیک می شنوم . پر از هراس و ترس می شوم . کسی که خیلی دوستش دارم را گم می کنم . نمی دانم بیرون آمد یا نه . من اسیر شده ام . زن راه را نشانم می دهد . هنوز برف می بارد . نرم و سبک . 

نازی می گوید خیلی تلویزیون دیدی؟ می گویم نه اصلا ً ندیدم . می گوید شاید روح یک دختر از آن طرف دنیا در تو حلول کرده و تو هیچ از تعبیر خوابم نمی دانی .