نمی دانم وقتی من چراغ را خاموش می کنم و توی رختخوابم دراز می کشم ،پتو را تا روی شانه هایم می کشم ، به تاریکی عادت می کنم ،شروع می کنم به فکر کردن ، فکر هایی که مثل ابرهای ولگرد پراکنده و آزادند ، تو را مجسم می کنم که چکار می کنی ، یا وقت هایی که شادم یا حتی جمعه وقتی محکم روی کاشی های استخر خوردم زمین ، آن لحظه ها کجای قصه من بودی ؟ هیچ تصوری از این ندارم که هم زمان به هم فکر کنیم ، نشده ، نمی دانم ، شاید بشود ، توی خوابهای هم سرک می کشیدیم یا چه می دانم توی فکرهای هم . 

با نازی از تو می گویم ، با هم حرف می زنیم ، از شادی بعد از گرفتن کتاب و نامه ای پست شده در غربت، و تنهایی که هیچ کس متوجه آن نیست ،  

من شاید اولین باشم برای تو و تو اولین برای من .