نوبت توئه عزیزم!

کلمه‌هایت را بیاور و 

زخم بزن.

زخم روی زخم

دلتنگی روی دلتنگی

 انباشته می‌شود.

آدمی 

پوستش هر چقدر هم کلفت باشد

بالاخره روزی از نادیده گرفته‌شدن

می‌سوزد و خاکستر می‌شود.

و این بار ققنوسی در کار نیست.

آخرش تباهی و نیستی است.

می‌دانم.

خب

چه اهمیتی دارد؟