آشنای دور

می خوانم و اشک می ریزم . حرفهای من است که نوشته است .اوریانا فالاچی حیف که دیگر نیستی اما نوشته هایت چه خوب که هست . به کودکی که زاده نشد را می فهمم .انگار که خود من است .و این روزها کتاب می خوانم و به دانشگاه می روم . دایی وانیای چخوف ؛ اتوبوسی به نام هوس تنسی ویلیامز و عشق سالهای وبا گابریل گارسیا مارکز.و کتابهایی که شما بهم سفارش کردید را هنوز پیدا نکرده ام و فرصتی برای خریدنشان هم نداشته ام . این چند روز ناخواسته نام شما را زیاد می شنوم . از بچه ها و دیروز سر کلاس طراحی حروف همه قدر شما را دانستند . دلم می خواست شما گل شاه عباسی را بهم یاد بدهید . و من بزرگ توی دفترم نوشتم دلم برایتان تنگ است .در و دیوار اینجا برایم غریبه نیست اما دیگران غریبه اند و هیچ کس به اندازه شما من را نمی شناسد .

جای خالی

 من نشستم جای شما .بابا می گفت می دانم امروز کلاست تشکیل نمی شود. می خواهی بروی دوستانت را ببینی ؟!! و من می خندیدم : نه تشکیل می شود.می دانستم تشکیل می شود و دلم برای همه چیز آنجا تنگ شده بود . حتی جای خالی شما .نشست جای شما .آقای جوکار همان جا نشست که اولین بار شما نشستید .من ردیف جلو نبودم .او حرف می زد و من در ذهنم شما را می دیدم که راه می روید و کتتان را هی جلو می کشید و حرف می زنید .می خندیدم چون توی ذهن من شما بودید که راه می رفتید و حرف می زدید . دلم می خواست حرف بزنم اما لبخند می زدم و گاهی هم حرف زدم که آقای جوکار هم فهمید من طرفدار حقوق زنان هستم . آخر بحثی شد راجع به کسی که دیابت را کشف کرد و اینکه او با چشیدن ادرار بیمارانش فهمید که دیابت شیرین و بی مزه وجود دارد و آقای جوکار این را فداکاری می دانست . کاری که فلورانس نایتینگل شاید از نظر او نمی کرد .من گفتم شاید او اینکار را می کرد . و او گفت : کم نمی آورد .خودم هم طرفدار زنان این وطنم.و باز یاد شما افتادم.و امروز گذشت .و انگار واقعا شما دیگر استادم نیستید .

شام آخر

عکسش را دیده ای؟

که چه زیبا بر روی آبهای آبی افتاده است !

عکس پاییز را دیده ای؟

روی مرداب ـ روی آبهای راکد سبز.

عقربه ها که از پی هم دویدند ؛

بالاخره تابستان را تمام کردند .

پاییز آغاز شد .

بازی نسیم با برگ درختان ـ بازی کودکان در راه مدرسه ؛

باور کن که این نسیم خنکی که شبها می وزد دیگر تابستانی نیست

و فریبت خواهد داد

سرما می خوری و صدایت دوست داشتنی تر از قبل می شود .

من پاییز را شناخته ام .

با برگهای زرد و نارنجی که توی آب استخر می افتند.

من پاییز را می شناسم ؛

با بوی برگهای سوخته آن عمارت قدیمی که من و تو از پشت میله ها نگاهش می کردیم

و من در حسرت آن طرف میله های باغ بودم .

روز آخر تابستان است ؛

 همه جا تاریک تاریک ـ

و فقط ستاره ها پیدایند .

with your best space wishes

زمین از این بالا واقعاً زیباست و من ایمان دارم که اگر همه مردم می‌توانستند زمین را چنان که من نظاره می‌کنم، ببینند تمام تلاش خود را در جهت حفظ و بقای آن به کار می‌بردند. من آرزو می‌کنم انسانهای بیشتری قادر به انجام سفری فضایی و دیدن چنین صحنه‌های با شکوه باشند.

وقتی ای میل انوشه انصاری را برای نازی می خواندم اشکش جاری شد .منتظرم این چند روز تعطیلات هم تمام شود . امروز که از خواب بیدار شدم فکر کردم جمعه است و وقتی فهمیدم پنج شنبه است انگار کمی ناراحت شدم . خسته شدم از این شهریور طولانی که برایم درد و رنج بیشتر نبود .

برایم تعریف می کند تو را دیده است . هر دویتان سر تکان داده اید که این طوری باید همدیگر را ببینیم .و وقتی تعریف می کرد من دلم تنگ شد . دلم برای روزهای خوب و بدم با تو تنگ شد و دوباره ذهنم شروع کرد فکر کردن . از پنج صبح تا یک ساعت و نیم بعدش به تو فکر کردم و اینکه کاش می توانستم سرت داد بکشم . به خاطر این زندگی که برای خودت درست کردی . حتما تعجب می کنی . انگار حسم می گوید بدتر از قبلی . تنهاتر . ساکتتر و من باز برای غرق نشدن تو فقط دست و پا می زنم و تو هی فرو می روی .

دلم می خواهد ببینم که ما روی زمینی زندگی می کنیم که آرام است مثل یک گهواره که به نرمی تکان می خورد و ما را با خودش می برد .

پرتاب خیلی نرم و آرام بود. زمان رسیدن به ایستگاه خیلی طولانی به نظر می‌رسید ولی ارزش آن را داشت. من نمی‌توانم چشم از پنجره بردارم. از این‌بالا زمین باشکوه و آرام به نظر می‌رسد. از این بالا قادر به دیدن موضوعات ترسناکی که در اخبار می‌خوانی و یا می‌شنوی، نخواهی بود.

when dreams come ture

این سیصدمین پست من در این صفحه مجازی است . که دیگر مجازیتش را دارد از دست می دهد و به من دوستهای زیادی داده است که نمی توانم بگویم چیزی است که فقط در دنیای مجازی جاری است . با من است . و هر گاه می خواهم بنویسم از همه جا امنتر است .دیشب وقتی پرتاب فضانورد انوشه انصاری را می دیدم ؛هیجانی عجیب داشتم . وقتی از پله ها بالا می رفت و همین حالا که در فضا ست . در عرض نه دقیقه از جو زمین خارج شد و الان نزدیک ستاره هاست . نازی هم از کنار دریا برایم اس ام اس زده که الان انوشه با چه دیدی به زمین نگاه می کند؛ یک گوی آبی شناور .نازی می گفت نمی توانستم نگاه کنم . به حرفهایش گوش بدهم . کسی که حاضر است جانش را برای بدست آوردن رویاهایش به خطر بیندازد ...می گفت از آن روز حال عجیبی دارد .انگار که دوباره آرزوهایش بازگشته . مثل من . انگار که انوشه همان ور رویاپرداز من و او باشد که حالا به آروزیش رسیده است . و این آرزوی همیشگی ام بوده که در کلاس زبان همه می خندیدند . آرزویی که تمام عمرم دارم و خواهم داشت و آن دیدن زمین و ستاره ها از نزدیک بوده و رفتن به ماه . شناور بودن در دریای فضا و دیدن جایی که در آن زندگی می کنم از آن بالا . دلم می خواست برای انوشه پیغامی بفرستم . که هر لحظه از این سفر به یادش هستم و دعا می کنم به سلامت برگردد . به نازی می گویم خیلی خوشحالم چون فکر می کنم حالا که انوشه در فضا است و به رویایش دست یافته راهی باز کرده برای همه آنهایی که دوست دارند به فضا سفر کنند . که می تواند ترسهایش را کنار بگذارد و رویاها را مثل ستاره های آسمان در سبدش بریزد .و زن دیگری که این روزها  ذهنم را مشغول کرده اوریانا فالاچی است .کتاب زندگی ؛ جنگ و دیگر هیچش را داشتم می خواندم که او از دنیا رفت . باورم نمی شود . انگار که مثل قهرمانان برایم تا ابد جاویدان شده باشد . دلم می خواهد شجاعت ایندو زن را داشته باشم .

kainophobia

امروز که این صفحه مجازی وارد سومین سال تولد خود می شود از کابوسی وحشتناک بیدار می شوم . خواب زنی فناناپذیر را دیدم که به جلدم رفت . من به خواب فرو رفتم و او به جای من بود .شاید ؛او خود من بود . خود نترس و شجاع من که از هیچ چیز نمی ترسید .دیشب وقتی باران بارید بیدار شدم . با چشمان بسته قطره های باران را می دیدم که چه نرم به روی زمین می نشست و لبخند زدم و از ذوق اولین باران پاییزی دوباره به خواب رفتم . دیروز با دیدن بچه های دانشگاه (خبر جدید اینکه موسسه ما به دانشگاه تغییر نام یافت !) بسیار خوشحال شدم . پایان نامه الهه بود . در طول ترم گذشته زحمت زیادی کشید و نتیجه اش را دید . دیروز استاد راهنمایش آقای زاویه حرف جالبی در مورد خواب زد که خواب واقعیتی است بدون هزینه . تو می توانی سقوط ؛ سیری و یا هر چیزی را براحتی تجربه کنی و من براستی حتی مرگ را در خواب تجربه کرده ام . وقتی از سالن خارج می شد بلند گفتم از حرفهای شما لذت بردم مخصوصا حرفهایتان در مورد خواب و واقعیت . و او گفت اگر می خواهی باز هم بشنوی بیا و سالن را ترک کرد و من نمی دانم ؛بدنبالش نرفتم . انگار ترسیده باشم .وباز این ترس لعنتی بسراغم آمد .

فوبیا

می دانستم که بیماری ترس دارم و ترسهایم را نیز باز می دانستم و حرفهایش باورم را قویتر کرد و از آن وقت به بعد آشوبم . طوفانی که نمی دانم کی پایان می یابد؟

دلم می خواهد زمین را از آن بالا ببینم

چه هیجانی است دیدن زمین از آن بالا. دیدن زمین در آن فضای لایتناهی .پر از هیجان . عاشق این هیجانم که مثل عاشق شدن است . و اینکه چقدر از آن بالا همه چیز کوچک و حقیر می شود . خوش به حال خدا که همیشه از آن بالا همه چیز را می بیند .چه کیفی دارد و چه هیجانی .نفسم بند آمده است .

سایت انوشه انصاری اولین زن ایرانی فضانورد

بیشتر

چقدر خوشحالم .

objects in mirror are closer than they appear

تو از دخترکان شهر فال می خری و من از پسرکان که شاید به گوش تو برسد که حالم چگونه است .که یادم نمی رود چگونه به خانه کنار خیابان نشستی و مظلومانه سیگار کشیدی . به خاطر حرفهای من بود یا دلت خواسته بود ؟ نمی دانم . اما من مثل همیشه گریه کرده بودم و مثل همیشه ها شاکی بودم و پناه آورده بودم به تنها پناهم که حالا هم ندارمش .

تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده است        دل سودا زده از غصه دو نیم افتاده است

نمی دانم تعبیری که نویسنده پشت آن نوشته درست است اما دوست دارم دل خوش کنم به نوشته هایی که کلیه حقوق مادی و معنویش منحصرا متعلق به اوست .باور می کنم که بیهوده غصه تمام روح و فکرم را احاطه کرده است.

ـبرای خانومتون فال نمی خرید ؟و ما که داشتیم بستنی می خوردیم توی سرمای زمستان متوجه دخترک شدیم و تو شیشه را پایین دادی و فال خریدی !

مگر ما چند زمستان سپری کردیم ؟

برگشتنم مثل معجزه بود .بر می گردم مثل ابرهایی که دیدم چقدر در باد سبکند و آزاد و به هر کجا بخواهند سفر می کنند. سحر روز جمعه در آسمان ابری دیدم که در دلش نور داشت . بدون صدا .و روز شنبه آن قدر از نازی حرف می شنوم که هیچ حرفی نمانده باشد . می خواهم آرام باشم و فکر کنم که می توانم از همیشه بهتر و آرامتر باشم . دیگر رویا پردازی نمی کنم که آرام باشم . به خاطراتم فکر نمی کنم که آرام باشم .دلم می خواهد شعر بگویم و هیچ چیز تازه ای برای شعر گفتن ندارم . حتی عشق! خواب دیدم در دستم دسته ای بزرگ گل جمع کرده ام و تا سر کوچه به خاطر گلها ؛راه بسته شده و جشن گرفته ام . تعبیرش را نمی دانم .خواب استاد درس حجم سازی را دیدم . توی خواب دلتنگش بودم همان قدر که حالا دلم می خواهد ببینمش اما راه دوری بین ماست . حرفهاش مثل حرفهای تو آرامم می کرد . حالا نه تو را دارم و نه او را .