آدم برفی (۵)

باز گرد !
به لبخند شفاف کودکان ,
در روزهای قشنگ برفی ,
بر گرد !
به شادی داشتن یک آدم برفی.
اگر برفی ببارد ,
به رد پاها روی برفهای دست نخورده ,
به سکوت جنگلهای کاج ,
به سنگینی شاخه های پر برفشان ,
به خط خطی های دلتنگی دم غروب ,
به این آسمان ابری ,
که دوست دارد ببارد ,
" روزهای کودکی "
به گردنبند دانه های سیب ؛
بر گرد !

آدم برفی (۴)

باز هم منتظر نشسته ام .
آیا می دانی کی برف می بارد ؟
وقتی فرشته ها آن بالا
در آسمان پر ستاره
کنار خدا
دلشان تنگ می شود ؛
ابرها را پر پر می کنند ؛
یادت بماند زمان بارش برف ؛
زندگی وجودت را پر می کند .
با شادی بچه ها و
دلتنگی فرشته ها ؛
آدم برفی زنده  می شود .
 

آدم برفی (۳)

با چشمهای کوچکت می بینی ؛
آن طرف دنیا را
و آن طرف پنجره هایی که
پرنده ها مهمان هستند ؛
به خرده های نان.
از ارتفاع می ترسی ؟ نه !
شمعهای بی جان ؛
که روشن می شوند برای تاریکی مردگان .
از تاریکی می ترسی ؟ نه !
و در فصل سرد ؛
گلدان یاس و شمعدانیهایی که برگهای تازه داده اند .
و آدم برفی هایی که متولد می شوند؛
برای کودکان بی عروسک !
آدم برفی هایی که
کودکی را ندیده اند ؛
مانند آدم و حوا !

آدم برفی (۲)

روی دستهایت لانه ای ساخته شد ؛
برای جوجه گنجشکها.
روی کلاهت برگهای خشک پاییزی ریخته ؛
به جای موهایت !
به جای دماغت هویج نارنجی درازی گذاشت ؛
که حتما غذای کلاغها می شود .
چشمهایت ؛
و شال گردنت را من می گذارم .
اما وقتی همه برفها آب شده ؛
خود تو کجا هستی؟
قلب تو اینجا باقی مانده ؛
کف دستانم و ته چشمهایم ؛
و روی لبهایم ؛
و در قلبم .

آدم برفی‌(۱)

به انتظار چه نشسته ای ؟
آدم برفی که تو را به عمق سرمای زمستان ببرد
یا
یا
یا
آدم برفی که با گرمای خودش تو را ذوب کند ؟
دستهای کوچک را
به لحظه های سرد بارش زمستانی ببخش.
ببخش ؛
که گاهی می رنجی از سرمای آدم برفی
که گاهی تنها می مانی
که گاهی دلگیر می شوی
به گرمای وجود آدم برفی ببخش .
همه چیز گفتنی نیست .

گنجشکهای خسته ؛
بی لونه‌ ؛
آشیونه
گرسنه و یخ زده از سرمای زمستان ؛
روی شاخه های بی برگ خرمالو
تاب می خورند .
چند خرمالو از پاییز مانده ؛
مست می شوند از آنها ؛
و دوباره پرواز را از سر می گیرند .
دوباره زندگی ...

چرا
لحظه همآغوشی من فرا نمی رسد ؟
چرا نمی توانم بوسه بگیرم از آن لبها
چرا در کنارم نمی خوابی؟
آی مرگ
چهره آبیت پیدا نیست !
***
دکترم
برای من
قرص خوب بودن تجویز کرده است .
***
خسته ام .
دیشب با ستاره ها سوختم
چشمانم نخواست که رویا ببیند
و کابوس بیداری تمام شب
با من بود

آن روز که دستها زیر آوار ماند نخلها در چه اندیشه ای زنده ماندند

سلام...میدونی چطور میشه عمق فاجعه رو فهمید ؟ یه راهی هست . اونم اینکه فکر کنی من و تو از اهالیه اون به اصطلاح شهر بودیم . شب من از سر کار میام خونه . خیلی خسته ام ولی توی راه همش به فکر لبخند تو، موقع ورودم به خونه هستم . میرسم خونه . زنگ رو میزنم . بازم اون صدای همیشگیه ناز و طنین انداز که هیچ وقت از تکراری بودنش خسته نمیشم که تو آیفون میگه کیه ؟ منم تموم توانم رو جمع میکنم و میگم منم خانوم درو باز کن . در باز میشه و من میام تو . اونجاست که اون لحظه ی تاریخی که من حاضرم هرچی دارم بدم و اون لحظه رو ببینم اتفاق میوفته . آره ! یه لبخند میزنی ، تموم غم و قصه ها و خستگی های من میره . زیر لب به خدا میگم : خدایا اگه محمد (ص) خاتم پیامبرا نبود ، میگفتم این یه پیامبره جدیده . معجزشم لبخندشه . میگی بشین تا برات چایی بیارم . منم از خدا خواسته ول میشم رو زمین و یه دستت درد نکنه میگم و یه سرت درد نکنه میشنوم . چاییت حرف نداره . اکسیر حیات که میگن همینه . آدم رو صد سال جوون میکنه . آخ که چه میچسبه بعد چایی آدم یه گزارش کار به رئیس خونه بده توی محل کار چیکار کرده و نکرده . رئیسم آخرش بگه : قربونت برم ، برای من این همه خودتو خسته کردی ؟ منم با یه لبخند مردونه ی پر از غرور جوابتو میدم که : من فدات شم . کاری نکردم که عزیز دل . ا ز شامت هیچی نمیگم چون حتی بهش فکر کردن هم آدمو گرسنه میکنه اونجوری تا شب گرسنه میمونم . میری بخوابی . من نمیدونم چرا دلشوره دارم . نگرانم . قرآن باز میکنم واقعه میخوونم تا بلکه کمی آروم شم . راه میرم . از این ور به اون ور . میرسم به اتاق . آرامشتو که میبینم یه ذره آروم میشم . پتو رو میکشم روت .کلافه ام . میشینم رو راحتی . تکیه میدم . پلکام سنگینی میکنه . نمیدونم به چی دارم فکر میکنم که خوابم میبره . احتمالا به تو فکر میکردم . چون من همیشه دارم به تو فکر میکنم ........................................ من همیشه با اون ساعت شماته ایه که برام خریدی بیدار میشم . یادته ،هی خواب میموندم سره کار دیر میرسیدم ؟ ولی بدونین من اون روز با ساعت شماته ای بیدار نشدم . چون ساعت رو روی 6 گذاشته بودم ولی حدود 5:30 بود که یه اتفاق دیگه بیدارم کرد . کاش هیچ وقت بیدار نمیشدم ................... . اول فکر کردم این همسایه بالایی دوباره بچه هاش دارن خود شیرینیاشونو نشون میدن . بعد به خودم گفتم که الان که ساعت 5:30 صبحه . اون جوجه ها هنوز خوابن . بعدشم مگه اونا چقدر زور دارن؟ نه . تکون شدید که شروع شد تازه شستم خبردار شد که چه خبره . آخه من که تا اون موقع زلزله ندیده بودم . احساس کردم زمین و زمون داره فریاد میزنه . منم شروع کردم به داد و فریاد . نمیدونم اونا چی میگفتن . ولی من اسم تو رو فریاد میزدم . تا اینکه سنگینیه یه چیزی رو روی سرم حس کردم و ولو شدم . هیچی نفهمیدم . ساعت شماته ایه سر ساعت 6 شروع کرد . بعد از 5 دقیقه تازه یه چیزایی فهمیدم و به هوش اومدم . خدایا ......... اون چیزی رو که دیدمو باور نمیکردم . خواستم بلند شم . نمیشد. یه تیکه از دیوار ریخته بود رو پام . اما تو چی ؟ همیشه از من جلوتر بودی . حتی توی مقدار آواری که روی هر کدوممون ریخته شده بود . سرت رو میتونستم ببینم . داشتی به من نگاه میکردی . چشات باز بود داشتی لبخند میزدی . دستمو دراز کردم و دستتو گرفتم . چقدر سرد بود . خواستم داد بزنم اسمتو . نتونستم . خواستم گریه کنم . نمیشد . خواستم کمک بخوام . نشد . خدایا ....... چرا مرد ها رو قوی تر از زن ها آفریدی ! اون ظرافت و زیبایی رو که من همیشه ستایشش میکردم الان خاکی و خونی جلوی چشامه . ای خدااااااااااااااااا . ............................ میدونی همیشه فکر میکنم ساعت شماته ایه لعنتی بود که روح منو به جسمم برگردوند . حالا میفهمم چرا اون ساعتو برام خریدی . پس کی برام شیرین زبونی کنه ؟ کی خستگیمو از تن دربیاره ؟ کی چایی قند پهلو حاضر کنه . کی برام لبخند بزنه . ازت خواههش میکنم نرووووووووووو . تو رو به مولا قسمت میدم نروووووووو. اگه محمدتو دوست داری نروووووووووو . ( بچه ها من به خاطر دو تا چیز باید معذرت خواهی کنم . اول به خاطر طولانی بودن مطلب . دوم به خاطر آزردن روحتون . نمیدونم . شاید اینجوری آخر این مطلب یه دلی بشکنه و از خدا تشکر کنه که خدایا ممنون که عزیزانم همه پیش من هستن . و به خاطر این شکرگذاری ،همه زنده ها و رفته ها رو خدا ببخشه و بیامرزه . یه مادر بزرگ داشتم که میگفت رفتن و موندن مهم نیست ، مهم عاقبت به خیریه .
نوشته میم . ر ۷ دی ۸۲

یلدای من

پنج شنبه 04 دی 1382
فاصله من و تو 
خطوط عابر پیاده بودند
زمان گذشت 
و چراغ هرگز سبز نشد !



● دیگر از فرسایش ترسی ندارم .
فرسایش روز مرگی ها .
فرسودگی از دوست داشتنهای بیهوده .
فرسودگی این 5 سال .
ذهنم را دیگر به اصطکاک فکرهای بیهوده نخواهم سپرد .
و آخرین ..... هستی که به او ایمان آوردم .
" تو شبنم وار روی صورتمی "
و تمام خوابهای من تعبیر شدند .
دیگر خودم را آزار نخواهم داد.
و باز بی دریغ دوست خواهم داشت .
خودم را به دست باد و باران سپردم ,
تا به پایان برسم .

Tuesday, January 20, 2004

می گوید : تو فرشته ای بوده ای که از آسمان به زمین آمده ای .خنده ام می گیرد . می گویم : راه دیگری نبود . من با اینکه اینبار با علاقه انتخاب کردم اما باز هم مجبور شدم . مجبور شدم تا ندیده بگیرم تمام آدمها و نقصهای اطرافم را . سرم عجیب درد می کند . تمام مدت راه احساس خستگی می کردم . و سر کلاس مدام خمیازه کشیدم . فکرهای عجیب مشغولم کرده است . و بعد هم این جمله عجیب : تو فرشته ای !! باور کنم ؟ یادم می آید آن اوایل تو هم به من گفتی فرشته . البته مستقیم نه . مستقیم به من نگفتی فرشته ام و دوستم داری . آن اوایل اصرار داشتی عکس اورکاتم فرشته باشد . من خندیدم . آن زمان هم خندیدم . کاش می فهمیدم . می فهمیدم دختر غرغروی بد اخلاقی مثل من که مامان و بابا تحملش می کنند چگونه یک فرشته است . کاش باور می کردم .
 چقدر دلتنگم . چقدر این روزها زیاد دلتنگم . دلتنگ دخترکی که شبها با عروسکی که لباس عروس سفیدی به تن داشت خوابش می برد . دلتنگ دخترکی که دیگران فرشته می نامندش اما خودش نمی داند کیست ؛ کجاست و چه می خواهد . کاش می فهمیدم این همه زندگی برای چیست ؟ و این همه دلتنگی از چه خاطری است ؟ چقدر دختر بودن سخت است ! دختر بودن یعنی تحمل ؛ صبر ؛ مبارزه ؛ سکوت ؛ تنهایی ؛ گریه در تاریکی شب و دلتنگیهای بی امان . برای چیزهایی که داشتم و دورم . برای چیزهای که دارم و باز دورم . برای چیزهای که دیگر ندارم . برای چیزهایی که می خواهم . دلتنگی ...... شبها دلم می خواهد زودتر صبح شود و صبحها شب. بی قرار بی قرارم . بی دلیل . کاش دلیل این همه اتفاقهای بی دلیل را می دانستم . کاش فرشته کوچک می فهمید این دنیا گاه آنقدر کوچک است که دلش می گیرد و گاه آنقدر بزرگ که دلش گم می شود.